Ik zal het zelf maar zeggen. Je moet er trouwens wel wat voor over hebben om duurzaam te leven. Het vergt doorzettingsvermogen, kost veel weerstand, tijd en geld. Ik ben nooit een activist geweest. Toen ik in de 4e klas van de Havo zat was op een middag de halve klas leeg. De volgende dag bleek dat ze naar de befaamde kruisraketten demonstratie waren geweest. Ze kwamen terug met mooie verhalen en ik had het niet eens op het nieuws gehoord.
Rond mijn 30e begon ik me zorgen te maken om het milieu en heb ik me jaren afgevraagd of we kinderen op deze wereld moesten zetten. Ik heb inmiddels drie lieve puberdochters en dat zou ik voor geen prijs willen missen.
Om ze in de toekomst ook nog te laten genieten van deze aarde, probeer ik mijn voetafdruk zo klein mogelijk te laten zijn. Dat komt wel met een aantal ongemakken. Ik ben namelijk vegetarisch. De menukaart in restaurants is nauwelijks op mij afgestemd. En als ik biologisch wil eten moet ik stad en land afrijden om eten bij elkaar te vergaren. Ook draag ik geen leren schoenen meer, ik krijg er zweetvoeten van.
Ik heb een elektrische auto. Goed bezig zou ik zeggen, maar ik ben uren kwijt bij de laadpaal. En onvoorbereid naar Zuid-Frankrijk rijden is er niet meer bij. Daarnaast ben ik gestopt met vliegen. Vanaf nu kom ik nergens meer, tot ergernis van mijn dochters. Als ze mee willen op vakantie, dan moeten ze fietsen. Dus blijven ze liever thuis.
Ik ben definitief de aansluiting met mijn pubers verloren sinds ik een Fairphone heb. Volgens mijn dochters is het een koelkast en het besturingssysteem loopt 3 generaties achter. Volgens mij doet de telefoon precies wat ik wil en er zijn geen kleine kinderen bij de fabricage ervan betrokken geweest. Het geeft mij het gevoel dat ik goed bezig ben.
Ik ben goed bezig voor mijn kinderen en eventueel kleinkinderen, maar of ze er zelf op zitten te wachten? Nog een paar jaar, dan zijn ze het huis uit en kruipen wij lekker in een tiny house. Goed bezig, toch?
No tags for this post.
Geef een reactie