Met je Poten in de Klei

Een ode aan Dorpsbos Ursem

op de stoel met          Desirée de Bekker uit Ursem

U hebt ze vast wel eens gezien onze groen rode stoeltjes. We vragen met deze stoeltjes aandacht voor onveilige en hachelijke situaties, laten unieke locaties zien in ons mooie gemeente en we vragen inwoners om eens plaats te nemen op die “praat”- stoel. Ze vertellen hun verhalen of dromen die ze uit willen laten komen in onze gemeente.

Op onze stoel zit vandaag Desirée de Bekker. Desirée springt op de bres voor  het groen in onze gemeente. “We verarmen onze aarde, doordat we tegels verkiezen in plaats van de aarde en ons groen. Hierdoor gaat onze biodiversiteit hard achteruit”, zegt ze met een gedrevenheid en passie die past bij een vrouw die met de poten in de klei staat. “We vinden spinnen, rupsen en andere diertjes eng en vies, we bestrijden ze. En we trekken alle mooie gewassen tussen ons aangeharkte gazonnetjes weg, want dat noemen we onkruid. Terwijl juist al deze planten en dieren bijdragen aan een goede biodiversiteit. Het opnieuw waarderen van onze natuur, met beestjes, planten in die dikke vette klei….. dat is mijn grote wens. Ik wil dat de inwoners van Koggenland in een bos weer ruiken en voelen wat natuur met je doet. Want daar word je gewoon gelukkig van. Daarom zet ik me in voor een dorpsbos in Ursem. Waar alle inwoners kunnen genieten”.

“We kunnen het niet ontkennen”, zegt Desirée. “Al jaren is er een verharding in de maatschappij gaande. Mensen raken steeds verder weg van de natuur. De letterlijke verharding in stenen en asfalt heeft grote gevolgen. Ik denk aan de wateroverlast, door het snelle afvoeren van water van daken en tuinen. In onze gemeente zie ik regelmatig het riool wat het hemelwater niet kan verwerken. Ik zie dat mensen het nut van (on)kruiden en ongedierte niet meer kennen en er angst voor hebben. Sinds mijn jeugd ben ik bezig met de natuur; bomen planten en bloemen zaaien is een soort van missie”. Kordaat als Desirée is zegt ze: “De tegels eruit! planten erin. Bestrating ziet er eerste jaren misschien “mooi strak” uit, daarna wordt het saai en armoedig. In de zomer hitteoverlast, stof en stank, wateroverlast bij hevige buien, het geluid weerkaatst enorm. In een tuin zou je tot rust moeten komen. In de tuin werken, wroeten in de aarde maakt het gelukshormoon endorfine aan. Goed voor de ontspanning en spieren en conditie, werken in de tuin geeft een voldaan gevoel. Wees niet bang iets verkeerds te doen, planten herstellen zich gemakkelijk, of het geeft een andere plant weer kansen”.

*Bij het dorpsgesprek -gehouden op 6 april  2017- in de Brede School Batter was Desirée aanwezig. Ze wilde wat doen en betekenen voor haar inwoners. Een doe-groep ontstond en de eerste resultaten zijn te zien. “Samen met de gemeente planten we bomen en zorgen voor bloemrijke bermen. Er is nog heel veel werk aan de winkel. De ideeën moeten vorm gaan krijgen daarvoor hebben we de gemeente en de bewoners nodig.” zegt Desirée monter.

“Ik zie in mijn dorp een Batter plein zonder bomen, hier zouden kinderen, onze toekomst, dagelijks kennis moeten kunnen maken met de natuur en niet met beton. Een schoolplein is de plek om vrij te kunnen spelen, in aanraking te komen met aarde, water, bloemen en insecten en met leeftijdsgenoten. Wat is er mooier om dat plein groen en bloemrijk te maken?”

“Het belang van bomen en beplanting is nog steeds van groot belang! Bomen beschermen ons tegen wind, zon en regen. Het zijn ontmoetingsplaatsen, bomen geven zuurstof, rust, beschutting, natuurbeleving, vangen stof en zuiveren lucht. Met bomen planten geven we iets waardevols aan de volgende generaties”.

“Het is mij allang duidelijk dat kinderen beter relativeren, concentreren minder conflicten hebben wanneer zij buiten zijn omgeven door groen. (onderzoek toont dit aan) Ik zie veel mensen (dagelijks) een rondje wandelen door weer en wind. We hebben buiten en groen gewoon nodig. Wat we missen is een dorpsbos of park waar je wat beschutting kunt vinden. Waar kinderen in bomen kunnen klimmen, waar je, jaar rond, hutten kunt bouwen. Waar jongeren kunnen ontdekken, risico’s leren nemen en consequenties inzien. Waar ouders met hun kroost ravotten. Waar geliefden een ommetje maken en een goed gesprek hebben. Waar we zien hoe een appel groeit en een vogel zijn nest bouwt. Waar mensen zich kunnen ontladen van spanningen tussen de vier muren van werk en huis. Mijn groene missie is allang gaande, nog lang niet volbracht. Hierin sta ik vast niet alleen. Hoe kunnen we samen onze leefomgeving groener maken? Met name de allerjongsten, zij hebben de toekomst waar wij in moeten investeren. Kom op mensen wie doet er met me mee?”